کد مطلب:50042 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » قرآن

خداوند در سوره بقره خطاب به بني اسرائيل مي فرمايد (اني فضلتكم علي العالمين) علت فضيلت يهود بر ديگران چيست؟

در وجه فضيلت بني اسرائيل بر عالمين، با اين كه مسلم است كه پيغمبر اكرم(ص) افضل انبيا و اوصيا و كتاب و دين او افضل كتاب و اديان و امت او افضل امّت ها مي باشد، چند وجه گفته اند: 1. بعضي گفته اند مراد، عالمين زمان خودشان مي باشد نه همه ي زمان ها؛ زيرا الف و لام در «العالمين» براي عموم عرفي است نه عموم حقيقي. از اين رو، مقصود برتري آن ها نسبت به افراد عصر خودشان است نه تمام اعصار. (ر.ك: طبرسي، مجمع البيان، ج 1، ص 198). 2. برخي گفته اند، اطلاق افضليت با يك فضيلت هم سازش دارد و بني اسرائيلي در يك يا چند فضيلت از ديگران افضل بوده اند اگر چه در بسياري از فضايل، ديگران از آن ها افضل بوده اند. خواه در زمان خود و خواه در تمام زمان ها؛ به اين سبب نمي توان گفت كه بني اسرائيل از تمام جهات برتري دارند. (ر.ك: محمدجواد مغنيه، الكاشف، ج 1، ص 95). و روشن است كه فضيلت داشتن در يك جهت، بر فضيلت اطلاقي و عمومي دلالت نمي كند. 3. بعضي هم ذكر كرده اند كه طبق مفاد آيه ي 137 سوره ي اعراف (ما اين قوم مستضعف (بني اسرائيل) را وارث شرق و مغرب زمين كرديم)، روشن است كه بني اسرائيل در آن زمان وارث تمام جهان نشدند پس مقصود اين است كه وارث شرق و غرب منطقه ي خودشان گشتند؛ بنابراين فضيلت آن ها بر جهانيان نيز، برتري نسبت به افراد همان محيط است. (ر.ك: مكارم شيرازي، تفسير نمونه، ج 1، ص 221). 4. برخي هم گفته اند كه تفضيل بني اسرائيل، مقيد به زمان استخلاف و اختيار آن ها بود؛ اما بعد از اين كه از امر پروردگار تمرّد كردند و بر پيامبرانشان عصيان نمودند و نعمت هاي خدا را انكار كردند و از عهد و پيمان خود شانه خالي كردند، خداوند نسبت به آن ها حكم لعن و غضب و ذلت و مسكنت را اعلان نمود. (ر.ك: سيد قطب، في ظلال القرآن، ج 1، ص 69) 5. اما تحقيق اين است كه افضليت به معناي دارا بودن فضايل اخلاقي، اعتقادي، عبادي، جاه و منزلت، قرب به مقام ربوبي و مانند اين ها نيست؛ بلكه مراد اتمام حجت به ادلّه ي واضح و براهين متقن، معجزات باهره، نعمت هاي دنيوي (مال، ثروت، رياست و سلطنت) و امثال اين هاست. (طيّب، اطيب البيان، ج 1، ص 23). نكته ي قابل توجه و با اهميت در اين جا، اين است كه بايستي مسئله ي تفضل الهي در ارائه نعمت ها كه خود نوعي آزمون الهي به حساب مي آيد و مسئله ي فضيلت نفساني و شخصيتي را از هم جدا بكنيم؛ زيرا اين كه تفضل و به دنبال آن اظهار لعن و نفرين خداوند بر آن قوم (سوره ي مائده، آيه 78 تا 80) دليل روشني بر بدطينتي و زشتي كردار ايشان مي باشد. افزون بر آن، خداوند خود در آيه ي 18 از سوره ي مائده، درباره ي نفي فضيلت يهود، تأكيد كرده، به آنان مي گويد: اي جماعت يهود! اگر آن گونه كه مي پنداريد شما بر توده ي بشر ارجحيت داريد، پس چگونه خداوند شما را به كيفر و عذاب هاي دردناكي كه به آن دچار گشتيد، مبتلا كرد و به علت عصياني كه داريد، شما را پراكنده ساخت و از نظر بدكرداري، ضرب المثل عالم بشريت شديد. اوصافي كه قرآن براي قوم يهود مي شمارد، عبارت است از: الف. ماده پرستي (آيه ي 96 بقره و آيه ي 160 و 161 نساء)؛ ب. غرور يهود به برتري نژاد (آيه ي 18 مائده)؛ ج. داشتن آرزوهاي دور و دراز (آيه ي 168 و 169 اعراف و آيه ي 122 و 133 نساء)؛ د. بيدلي و ترسو بودن يهود (آيه ي 112 آل عمران)؛ ه. جنايات يهود (آيه ي 70 مائده و آيه ي 23 آل عمران و آيه ي 10 بقره)؛ و. تبهكاران زميني (آيه ي 64 مائده)؛ ر. جادوگري و سحرانگيزي يهود (آيه ي 102 بقره)؛ ز. زشت كرداري يهود (آيه ي 78 تا 80 مائده)؛ چ. پيمان شكني (آيه ي 12 و 13 مائده و آيه ي 154 نساء)؛ خ. سرپيچي از شريعت الهي (آيه ي 59 و 60 مائده)؛ ذ. پنهان كردن تعاليم خدا (آيه 159 بقره)؛ ص. بي بهره بودن از هدايت الهي (آيه ي 5 جمعه)؛ ض. قساوت و سنگدلي (آيه ي 76 بقره). براي توضيح بيش تر ر.ك: 1. انتشارات سپاه پاسداران، جهان زير سلطه ي صهيونيزم. 2. چهره يهود در قرآن، ترجمه ي سيد مهدي آيت اللهي، سال 55. 3. سيد محمد شيرازي، دنيا بازيچه ي يهود، ترجمه ي محمدهادي مدرسي.